Οπως, πολλοί άλλοι, έτσι κι εγώ πίστευα ότι διαμορφώνονταν σταδιακά αλλά σταθερά οι όροι να αλλάξει το κόμμα, να γίνει ξανά επαναστατικό.
Η συμμετοχή της ΚΝΕ στις καταλήψεις το 2007, η αποδοχή της σταλινικής περιόδου ως καταρχήν θετική για την σοσιαλιστική οικοδόμηση και η καταδίκη του εικοστού συνεδρίου και του χρουτσοφισμού ήταν για μένα βήματα σε ελπιδοφόρα κατεύθυνση.
Αλλά τώρα, όταν το ΚΚΕ στηρίζει ανοιχτά την Κυβέρνηση ενάντια στην εξέγερση της νεολαίας, δεν τρέφω πλέον αυταπάτες. Δεν μπορεί όλα τα ξένα μέσα να μιλούν για εξέγερση, και εδώ η Παπαρήγα να μιλάει για καταστροφές που υποκινούν και προκαλούν ξένα κέντρα (!)
Είναι δυνατόν να τα λέμε αυτά ως κομμουνιστές; Δηλαδή, ποιος είναι ο υποτιθέμενος εχθρός των ξένων κέντρων; Η "λαϊκή κυβέρνηση" του Καραμανλή; Ξέρω, ξέρω, το εργατικό κίνημα είναι υποτίθεται ο εχθρός, που θα δεχτεί όξυνση της καταστολής!!
Αυτά τα λέμε μεταξύ μας, μέσα στο κόμμα, έξω φαίνεται ότι στηρίζουμε ξεκάθαρα την Κυβέρνηση, και υιοθετούμε τα σενάρια συνωμοσίας ενάντια στην διεφθαρμένη κυβέρνηση των βατοπεδινών.
Αλλωστε, κάθε δυναμικός αγώνας που ξεφεύγει από τα όρια της νομιμότητας του συστήματος μπορεί να προκαλέσει την όξυνση της καταστολής.
Εμείς θα είμαστε γι αυτό το λόγο ενάντια σε τέτοιους αγώνες; Είναι αυτή λογική κομμουνιστών, που θέλουν να ανατρέψουν τον καπιταλισμό;Δεν μπορεί γ.γ.του ΚΚΕ να εμφανίζεται πιο δεξιά και από το Σύριζα.
Με αυτή την πολιτική, το κόμμα εξιλεώνει τον Αλαβάνο, το 65ωρο που στήριξε ο Σύριζα, την αντιεργατική πολιτική του Μάαστριχτ και της Λισσαβόνας, τους βασικούς πυλώνες της αντιεργατικής λαίλαπας.
Πίστευα, ότι στην πορεία όξυνσης της ταξικής πάλης, της οικονομικής κρίσης βοηθούσης, τα μικροαστικά στοιχεία του κόμματος θα υποτάσσονταν στα προλεταριακά। Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Το κόμμα απολογείται στους νοικοκυραίους। Στα μικρομεσαία στρώματα και στα πιο συντηρητικά κομμάτια της εργατικής τάξης.
Ο Λένιν έλεγε ότι η εργατική τάξη οφείλει να οξύνει την οικονομική κρίση, να την μετατρέψει σε επαναστατική κατάσταση.
Αντιθέτως, το ΚΚΕ στηρίζει την αστική ομαλότητα। Ο καθένας μας το διακρίνει αυτό, το βλέπει। Η μπάλα έχει χαθεί.
Εχω μεγάλη οργή μέσα μου για την κατάντια του ΚΚΕ, αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω το γεγονός ότι "αντρώθηκα" μέσα στην ΚΝΕ.
Οτι εκεί έμαθα να αγωνίζομαι, να προβληματίζομαι, να οργίζομαι για την ταξική εκμετάλλευση, να μελετώ τον Λένιν, κι αυτόν θεωρώ μοναδικό μου δάσκαλο, δασκαλο όλων μας.
Δεν ξεχνώ λοιπόν ότι ο Λένιν έκανε το μεγάλο βήμα και διέσπασε το σοσιαλδημοκρατικό κίνημα στη Ρωσσία.
Οτι έφυγε από το κόμμα για να υπερασπιστεί τις επαναστατικές-κομμουνιστικές τους απόψεις, ότι κάλεσε τους συντρόφους του να κάνουν το ίδιο, πολεμώντας τον οπορτουνισμό. "Ενας καλός πόλεμος είναι προτιμότερος από μια κακή ειρήνη", έλεγε ο Λένιν στο "Τι να κάνουμε".Αυτό πιστεύω, ότι οφείλουμε να κάνουμε κι εμείς τώρα. Οσοι αριστεροί κνίτες, όσοι αριστεροί κουκουέδες και είμαστε πολλοί, δεν υιοθετούμε την πολιτική του κόμματος.
Οσοι μεταξύ μας την καταδικάζουμε, αλλά "προς τα έξω" αναγκαζόμαστε να την υπερασπιζόμαστε, για να μην διαγραφούμε. Η ώρα έχει έρθει.
Αν με αυτά τα γεγονότα, με την νεολαιίστικη έκρηξη δεν μπορούμε να κάνουμε αυτό το βήμα, πότε θα το κάνουμε; Οταν η κρίση θα αρχίσει να αφανίζει από την πείνα τις εργατογειτονιές;Δεν είμαι σε φράξια, ούτε είμαι στέλεχος.
Ο μόνος τρόπος να επικοινωνήσω με όσους περισσότερους συντρόφους μπορώ, είναι από εδώ. Δυστυχώς, και το ξέρετε όλοι σας πολύ καλά. Ξέρω ότι πολλοί συμμερίζεστε τον προβληματισμό μου, άλλοι πάλι εμμένετε στις αυταπάτες. Ας δώσουμε την μάχη, πρέπει να την δώσουμε.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αναρτήσεις
8 σχόλια:
ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΞΙΚΗΣ ΠΑΛΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗΣ ΜΕ ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ (ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΜΟΡΦΗ)ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΟΠΟΥ ΟΙ ΑΛΥΤΟΙ ΓΡΙΦΟΙ ΕΤΩΝ ΛΥΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ ΑΠΑΝΤΙΟΥΝΤΑΙ.
ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΣΤΟ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΝΕ ΠΟΥ ΕΝΩ ΑΚΟΜΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΤΗΝ ΑΥΤΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΑΤΙΜΑΣΜΕΝΑ ΣΥΜΒΟΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΔΟΞΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ,ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΟΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΠΟΠΕΙΡΕΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΘΕΩΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΟΠΟΡΑΣ ΔΡΑΣΗΣ.ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΕΤΟΙΜΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΑ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΑΛΛΑ ΣΕ ΝΕΕΣ ΒΑΣΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΜΟΝΕΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΑΝΑΣΤΥΛΩΣΗΣ ΤΟΥ ΜΑΡΞΙΣΜΟΥ - ΛΕΝΙΝΙΣΜΟΥ ΤΟΥ 21 ΑΙΩΝΑ.
Τώρα, τι σχέση μπορεί να έχουν οι αναρτήσεις σας με τους εργαζόμενους στο μαρούσι, είναι άλλο θέμα. Μήπως θα έπρεπε να αλλάξει ο τίτλος του blog σας;
Το ΚΚΕ ξεκαθάρισε τι σημαίνει επαναστατική πάλη και διασαφήνισε ότι δεν πολεμάς το σύστημα με το να καταστρέφεις μικρομάγαζα ή να καις τράπεζες ή να παίζεις πετροπόλεμο με τα ΜΑΤ! Αυτά είναι τυχοδιωκτισμός και καιροσκοπισμός -κατευθυνόμενα ή όχι- που το μόνο που κάνουν είναι να αυξήσουν την καταστολή, να φοβίσουν τον κόσμο να συμμετάσχει σε διαδηλώσεις και να οδηγήσει σε υποχώρηση τις διεκδικήσεις του λαϊκού κινήματος. Παίζουν θελητά ή αθέλητα το παιχνίδι της αστικής τάξης. Η θέση του ΚΚΕ Τι κίνημα; Με ποιες μορφές - ποιους στόχους - ποια προοπτική
ΕΝΑΣ ΜΑΡΟΥΣΙΩΤΗΣ
Τα γραφεία τύπου του δήμου και η καθοδήγηση ανησύχησαν.
Πράγματι, για κάποιους είναι αδιανόητο να είναι οι εργαζόμενοι πολιτικά στρατευμένοι.
Γιατί μας βλέπουν σαν έκλογική πελατεία.
Διάφοροι δημοσιολόγοι του συστήματος, αλλά και δυνάμεις του οπορτουνισμού, απολογητές του ευρωμονόδρομου, χτυπάνε μέσω δημοσιευμάτων, δηλώσεων και άλλων παρεμβάσεων το ΚΚΕ ότι είναι «συστημικό» κόμμα! Είναι, λένε, κόμμα που εναντιώθηκε στην πρόσφατη «εξέγερση», δηλαδή στα τυφλά χτυπήματα με τις μολότοφ ενάντια στις βιτρίνες, επειδή είπε ξεκάθαρα πως δεν μπορεί κανείς όψιμος «επαναστάτης» του γλυκού νερού να παίζει με την εξέγερση - άλλωστε αυτοί που ονομάτισαν έτσι αυτά τα γεγονότα καταδίκασαν μετά βδελυγμίας κάθε βία - και ταυτόχρονα επιμένει πως κίνημα κατά του καπιταλισμού είναι αυτό που με επικεφαλής την εργατική τάξη συσπειρώνει τ' άλλα λαϊκά στρώματα, τη νεολαία και τις γυναίκες των καταπιεσμένων στρωμάτων σε αντιμονοπωλιακή πάλη για την ανατροπή του συστήματος.
Η επίθεσή τους στοχεύει στην απαξίωση και τον εκφυλισμό της οργανωμένης κοινωνικοπολιτικής πάλης και του λαϊκού κινήματος για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Το ΚΚΕ, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, δε γίνεται να μπει στα καλούπια του συστήματος. Γιατί οι θέσεις του Κόμματος, η κοσμοθεωρία του, οι αρχές του, η ιστορία του και η 90χρονη πολιτική του δράση είναι που του δίνουν τον επαναστατικό του χαρακτήρα, ένα χαρακτήρα που διαρκώς τροφοδοτείται και ανανεώνεται από τη σχέση του με την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, το οργανωμένο λαϊκό κίνημα.
Ολοι αυτοί γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ σταθερά και αταλάντευτα πολεμάει για την ανατροπή του συστήματος, της τάξης των καπιταλιστών και των κομμάτων της. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ, ως κόμμα της εργατικής τάξης, αποτελεί τη μοναδική αντίπαλο δύναμη απέναντι στο αστικό κράτος και παλεύει για την ανατροπή του. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ παλεύει ώστε να βγει στο προσκήνιο η εργατική τάξη και την προετοιμάζει, ως πρωτοπόρα δύναμη που είναι, για να αναλάβει τις ιστορικές της ευθύνες. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι στον πυρήνα της πολιτικής και της δράσης του ΚΚΕ βρίσκεται η ανάδειξη του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος και της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ΚΚΕ παλεύει για να γίνουν πραγματικά κοινωνική ιδιοκτησία τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε τον παραγόμενο πλούτο να μην τον καρπώνονται μια χούφτα πλουτοκράτες, αλλά να τον ιδιοποιούνται αυτοί που τον παράγουν, οι εργαζόμενοι.
Επειδή, λοιπόν, τα γνωρίζουν όλα αυτά και επειδή αυτά τα χαρακτηριστικά του ΚΚΕ είναι που το διαφοροποιούν από τα αστικά κόμματα και οδηγούν στην ενεργοποίηση των λαϊκών στρωμάτων, της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, στην πραγματική εξέγερση των εκμεταλλευόμενων ενάντια στους εκμεταλλευτές και την επανάσταση, γι' αυτό και το χτυπάνε. Ο,τι, πάντως, και να κάνουν, η οργανωμένη πάλη με στόχους που οδηγούν στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και στην ανατροπή της εξουσίας της αστικής τάξης θα συνεχίσει να αναπτύσσεται. Ολοι αυτοί που τσαμπουνάνε περί «συστημικού κόμματος» προσπαθούν να αποτρέψουν τις εργατικές συνειδήσεις από την πολιτική πάλη για το σοσιαλιστικό σύστημα. Κάνουν τάχα αντισυστημική προπαγάνδα έχοντας στο στόχαστρό τους το σοσιαλισμό και το ΚΚΕ που παλεύει ώστε η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της να οικοδομήσουν το δικό τους κοινωνικοοικονομικό σύστημα. Τον καπιταλισμό προστατεύουν...
(από ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ 1/1/09 σελ.4)
κι' αυτό απο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ
Κυριακή 28 Δεκέμβρη 2008 Σελ./24
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΝΤΡΟΠΗ...!!!
Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά
Ξέρω πως έχεις βοηθήσει πολλούς ανώνυμους ν' ακουστεί η φωνή τους, γι' αυτό σε παίρνω κι εγώ.
Ελπίζω να φερθείς και σε μένα όπως στους άλλους.
Λοιπόν, ναι του την άναψα!
Και δεν το μετανιώνω, να το ξέρεις, μόνο που άλλον νόμιζα ότι βαρούσα, αν και καλά να πάθει το κωλόπαιδο, το πλουσιόπαιδο που γύρευε να κάνει πλάκα σε μας, που μας έβριζε κωλόμπατσους και τα τέτοια...
Κι όλοι εσείς που ουρλιάζετε τώρα στα κανάλια και μυξοκλαίτε, δεν ξέρετε τίποτα ή ξέρετε και κάνετε τον παλαβό. Λένε λοιπόν κάποιοι από σας πως έπρεπε να πάω σε ψυχίατρο αφού ήμουνα λέει με σπασμένα νεύρα, ή να φύγω από την Αστυνομία και να μην κρατάω όπλο και άλλα τέτοια... Τόσα ξέρουν οι κοπρίτες, οι καναλάκηδες και όλοι οι βολεμένοι. Μόνο εκείνη η καριόλα η Λιάνα σα να μου φάνηκε πως το πλησίασε το θέμα, λέγοντας πως μ' έχουνε καρφωμένο δέκα χρόνια στα Εξάρχεια! Εχει τις πληροφορίες της αυτή, όπως όλοι στο σινάφι σας, μόνο που τις χρησιμοποιείτε όπως και όταν σας βολεύει...
Νομίζω λοιπόν πως ακούω τους αραχτούς όλους στους καναπέδες να λένε, «δηλαδή δεν πρέπει όλοι να περνούν από ψυχίατρο;» και άλλες τέτοιες μαλακίες. Οπως ας πούμε, περνάνε από ψυχίατρο οι γιατροί, οι δικαστές και τόσοι άλλοι που σε σφάζουν ή σε ξεφτιλίζουν όταν σε πετυχαίνουν στο «γήπεδό» τους, τα νοσοκομεία και τα δικαστήρια δηλαδή. Δηλαδή, πόσοι σε υπεύθυνες θέσεις περνάνε από ψυχίατρο κανονικά και μετά από κάποια διαστήματα στην υπηρεσία; Δεν μπορεί να είσαι ή να φαίνεσαι καλά και ξαφνικά κάτι να στη βαρέσει; Να σε κερατώνει η γυναίκα σου ας πούμε ή κάτι άλλο σοβαρότερο ή να σε κάψει η καθημερινή υπηρεσία, ειδικά αν δε σου δίνουν άδεια, δεν πας διακοπές γιατί πότε το ένα πότε το άλλο, η υπηρεσία θεωρεί πως πρέπει να ανακαλέσει τις άδειες και όλα τα σχετικά; Για να μη σου θυμίσω πως οι τελευταίοι που μπορούν να εξετάσουν και να κρίνουν αν είσαι ψυχικά εντάξει είναι οι ψυχίατροι, έτσι δε λένε; Και να μη σου θυμίσω πόσοι πολιτικοί αποδείχτηκε πως ήταν βαρεμένοι και σε άλλη περίπτωση θα τους είχανε δεμένους, όχι αμολητούς να κυβερνάνε τον κοσμάκη, ούτε να σου θυμίσω πόσοι στρατιωτικοί που δίνουν διαταγές στα παιδάκια είναι για τα σίδερα, άσε που... αλλά τι να πρωτοπείς...
Λοιπόν, εγώ, είν' αλήθεια πως υπηρετώ κοντά δέκα χρόνια εκεί, που λέει η έτσι. Το προσπάθησα τρεις φορές μετά τα τρία πρώτα χρόνια να την κάνω με μετάθεση, έπιασα διάφορους, παρακάλεσα αλλά τίποτα! Δεν είχα βλέπεις βύσμα, άσε που είχα και τη φωλιά μου λερωμένη από την αρχή. Υστερα τα παράτησα και κάπου μάλλον βολεύτηκα, έμαθα τη «δουλειά», έμαθα να λουφάρω και κοίταξα να στήσω κι εγώ μια οικογένεια που μέχρι τότε είχα στερηθεί. Αλλά ησυχία δεν είχαμε ποτέ. Πότε ο ένας πότε ο άλλος είμαστε οι μόνιμοι στόχοι. Οι πολιτικοί και οι διάφοροι κομπιναδόροι κάνουν τις αρπαχτές τους κι εμείς γινόμαστε σάκοι του μποξ - «γι' αυτό πληρώνεστε ρεμάλια!» φωνάζει συχνά ο διοικητής, ενώ οι υψηλά ιστάμενοι είναι πιο ευγενείς αλλά και πιο σκληροί. «Κυρίους» μας προσφωνούν αλλά στάζουνε φαρμάκι και μας στέλνουν στο στόμα του λύκου.
Ξέρεις πόσες φορές πήγαν να με κάψουν σαν λαμπάδα αυτά τα κωλόπαιδα, οι φονιάδες οι κουκούλες; Ξέρεις με τι τέχνη φτιάχνουν και πετάνε τις μολότοφ; Πάνω στη μαρκίζα τις αμολάνε κάτω από κει που καθόμαστε να προστατευτούμε, κι έρχεται η φωτιά και σε λούζει... τρεις φορές με έχουνε κάψει και τη γλίτωσα με μέτρια εγκαύματα σε όλο το σώμα. Ξέρεις εσύ που με δείχνεις με το δάχτυλο, ξέρεις πόσες φορές γύρισα στο σπίτι με τα αίματα και το δέρμα μου καμένο και με ρωτούσαν τα παιδιά μου τι έπαθα και κρυβόμουνα για να μη με δουν καμένο και κλαίγανε;
Ενα κομμάτι ψωμί έβγαζα κι εγώ, το παιδί της παραδουλεύτρας από το χωριό, με τον πατέρα χαμένο στο πιοτό, να γυρίζει στο σπίτι και να τσακίζει στα χαστούκια κι εμένα και τη μάνα μου γιατί δεν του άρεσε πότε το ένα πότε το άλλο...
Και πώς βρέθηκα στο Σώμα δε θα το αναλύσω, αν και ξέρω πως όλοι ξέρετε πάνω - κάτω με ποιο τρόπο μας χώνουν στο τσουβάλι, όπως τα φίδια που τα αμολάνε μετά - μας αμολάνε δηλαδή, γιατί να μην το ομολογήσω; - μας στέλνουνε καταπάνω στον κοσμάκη. Λεπτομέρειες δεν τολμάω να σου πως, πάντως εκείνο το βράδυ αφού με σύρανε με κλοτσιές και μπουνιές στην Ασφάλεια, με μούρη πρησμένη και αίματα να τρέχουν από τα χείλια και τη σπασμένη μύτη - όλα για μια μηχανή που είχα κλέψει από το πάρκινγκ, κάναμε απίθανες κόντρες τότε, τι άλλο να κάναμε, πεταμένοι απ' όλους, μάνα, πατέρα, χωρίς φράγκο στην τσέπη, από το σχολείο τρεις αποβολές και στο τέλος έπρεπε ν' αλλάξω σχολείο, και τι να το κάνω το σχολείο; - αφού λοιπόν με αφήσανε χωρίς φαΐ και νερό τρεις μέρες, μου είπαν: «ή δέκα χρόνια μέσα ή στην Αστυνομία και θα κάνεις ό,τι σου λέμε, γκέγκε μάγκα;». Διάλεξα τα σίγουρο ψωμί και να μας, δέκα χρόνια στη σφηκοφωλιά, στα Εξάρχεια με όλο εκείνο το αληταριό, που τους ήξερα και από τη μια και από την άλλη - και ανάμεσά τους κάμποσους παραστρατημένους. Μήπως ξέρεις φίλε τι ρόλο παίζουν πολλοί από αυτούς; Δικοί μας είναι, τι δικοί μας δηλαδή, της Ασφάλειας είναι και από κει παίρνουν οδηγίες, πότε θα την ανάψουν τη μια ή την άλλη φωτιά εδώ κι εκεί! Για πες μου εσύ που είσαι έξυπνος και σπουδαγμένος, γιατί δε χτυπάνε κανένα στόχο πλουτοκρατίας, κανέναν με γιοτ, με αυτοκίνητα ακριβά και τεράστιες περιουσίες; Γιατί χτυπάνε τον μεροκαματιάρη με το μαγαζάκι, τον περιπτερά και άλλους ανυπεράσπιστους; Δειλά πραχτοράκια της μαύρης συμφοράς είναι, πεμπτοφαλαγγίτες τους έλεγε ο μόνος σοβαρός και τίμιος άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου, ένας δικηγόρος που έλεγε πως είναι με το ΚΚΕ, αλλά είναι έξω και απ' αυτό γιατί θέλει λέει να είναι ανεξάρτητος.
Λοιπόν, τον φουκαρά το μικρό τον έφαγα.
Είχα φτάσει στο αμήν, και πώς φτάνει κανείς στο αμήν δε θα στο αναλύσω, πάντως είχα μπουχτίσει. Με βρίζανε τα κωλόπαιδα, με είχαν βρίσει τουλάχιστον άλλες πενήντα φορές την ίδια μέρα, βρίζανε τη μάνα μου - «γαμώ το μ... που σε πέταγε» μου είχε φωνάξει ένα καθίκι το ίδιο απόγευμα - και είχα φτάσει ως το λαιμό - σου είπα ότι η μάνα μου ήταν παραδουλεύτρα, τίποτε άλλο δε σου λέω. Κάτι αυτές οι βρισιές, κάτι οι σπόντες του αστυνόμου την προηγουμένη «δεν κάνετε για τη δουλειά για την οποία προσληφθήκατε, και πλησιάζει η λήξη ή ανανέωση της σύμβασής σας και πρέπει να αποδείξετε πως αξίζετε το ψωμί που τρώτε...» και άλλα τέτοια.
Ξέρεις πώς είναι να έχεις το σιδερικό στη θήκη και να σε βλαστημάνε και να σου πετάνε μπουκάλια που μπορεί να είναι και μολότοφ; Οχι φίλε, δεν ξέρεις, και να μην αξιωθείς να μάθεις, στο λέω εγώ, ο γιος της πλύστρας που θέλησα να ζήσω έξω στην κοινωνία και με στολή εξουσίας και όχι στη φυλακή.
Τον σημάδεψα και πρώτη φορά το χέρι μου δεν έτρεμε. Γιατί πρώτη φορά δεν είχα πιει πριν βγω περιπολία - στο λέω κι αυτό και να μείνει μεταξύ μας: αν κρατήθηκα τόσα χρόνια και δε σκότωσα, είναι που έπινα μισό μπουκάλι ουίσκι πριν βγούμε περίπολο και έτσι ό,τι κι αν άκουγα για τη μάνα μου και το αντριλίκι μου το πέρναγα ντούκου - έχω ακούσει πως άμα μεθύσεις βγαίνει ο πραγματικός εαυτός σου κι εγώ είμαι καλό παιδί στο βάθος και όλοι στην υπηρεσία το ξέρουν και μ' αγαπάνε, αλλά και με εκμεταλλεύονται. Και δε θα σου πω τι καλοσύνες έχω κάνει εγώ στη ζωή μου, γιατί θα με περάσεις ή για παινεψιάρη ή για μαλάκα. Μέσα στο πιοτό κατάλαβα σιγά σιγά και τον πατέρα μου, που δεν ήταν κακός άνθρωπος έστω κι αν μεθώντας έβγαινε η κακή του πλευρά. Να σου πω κάτι; Αποτυχημένος σε όλα ήτανε, γι' αυτό έπινε. Οπως κι εγώ δηλαδή: Τι πέτυχα στη ζωή μου; Τίποτα! Ενας μπάτσος έγινα κι αυτό από σπόντα, όπως σου είπα, και μάλιστα χωρίς καν μόνιμη σύμβαση. Και να 'ρχονται αυτά τα κωλόπαιδα, που δεν έχουν δουλέψει στη ζωή τους, που δεν ξέρουν τι θα πει βάρδια και ξενύχτι, τι πάει να πει μεροκάματο και τι σφαλιάρα κάθε είδους από το αφεντικό και να σου ρίχνονται μετά από δώδεκα ώρες ορθοστασία στις γωνίες ή στις εισόδους τραπεζών, να 'ρχονται και να σε βρίζουν και να σου πετάνε ό,τι βρουν στο δρόμο. Και να σου πω κάτι άλλο; Πόσοι από αυτά τα κωλόπαιδα είναι εργαζόμενοι των 700 ευρώ που λένε και ξαναλένε; Να σου πω εγώ; Κανένας! 'Η κάτι πρεζόνια είναι ή κάτι τύποι από τα βόρια προάστια που βαριούνται στη σιγουριά του σπιτιού ή τα πραχτοράκια, οι πεμπτοφαλαγγίτες που λέγαμε πριν. Ποιος μεροκαματιάρης προλαβαίνει να βγει στους δρόμους, πόσοι από τους αναγκεμένους έχουν τέτοιες πολυτέλειες; Εντάξει, είμαι απόλυτος θα μου πεις, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία αυτού που λέω.
Λοιπόν, για να τελειώνω γιατί σε ζάλισα: το έκανα!
Πριν, σου έλεγα πως τον σημάδεψα και έτσι έγινε, όπως ήμουνα με το αίμα στο κεφάλι. Ομως, φίλε, πρέπει να σου πω πως δε θυμάμαι αν εκείνη τη στιγμή που πάτησα τη σκανδάλη, σημάδευα ακόμη τον πιτσιρικά ή το χέρι μου είχε κατέβει. Και μη νομίσεις πως πάω να πω ότι δεν το 'κανα, αφού ξέρω ότι εσύ δε θα με δώσεις. Απλά, δε θυμάμαι γιατί το μυαλό μου έχει σκεπαστεί από μια θολούρα και έχω χάσει εκείνες τις στιγμές τελείως. Για να μη λέω πολλά: δεν ξέρω ποια δύναμη ή ποια κούραση μου κατέβασε το χέρι - αν το κατέβασε - πάντως ό,τι έγινε, έγινε χωρίς τη θέλησή μου.
Και να στο πω; Ενα βουνό έχει πέσει πάνω μου από την επόμενη στιγμή που έφυγε η σφαίρα και είδα το κορμάκι του πιτσιρικά να διπλώνεται στις πλάκες. Οταν σκέφτομαι πως θέρισα μια ψυχούλα που δεν είχε κάνει ούτε ένα βήμα ακόμα στη ζωή, άνετο ή ζόρικο βήμα - τι σημασία έχει;
Αλλά φίλε, είχε φτάσει ένας κόμπος και μ' είχε πνίξει, αν δεν τράβαγα το πιστόλι εκείνη τη στιγμή θα είχα πεθάνει από ασφυξία. Ολο τον τελευταίο καιρό με είχε μαγκώσει ένα μούδιασμα - ξέρεις τι σημαίνει μούδιασμα; - ένα μούδιασμα που ξεκίνησε από τα πόδια και σκαρφάλωνε σιγά σιγά στο λαιμό. Δε θα το πιστέψεις φίλε, όμως με το που έφυγε η σφαίρα, μου φάνηκε πως πήρε μαζί της κι αυτόν τον βραχνά, έστω κι αν αυτό κράτησε όσο και η διαδρομή του βλήματος που άφησα να φύγει μέσα στο πάθιασμά μου. Ξέρω καλά πως θα με κυνηγάει πάντα αυτή η στιγμή αλλά πίσω δεν μπορώ να τη φέρω ούτε τη σφαίρα ούτε τη ζωούλα του πιτσιρικά. Ολοι εσείς που σήμερα φωνάζετε και χτυπιέστε τάχα, θα το προσπεράσετε γρήγορα, θα το ξεχάσετε μέχρι τις επόμενες δυο - τρεις μέρες, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα φριχτά εγκλήματα, δικά μας ή των άλλων, των επωνύμων που δεν τους αγγίζει ούτε νόμος ούτε συνείδηση. Ετσι κυλάει η ζωή, με όλες τις καθημερινές σκοτούρες, γιατί έτσι πρέπει, οι ζωντανοί με τους ζωντανούς και οι νεκροί με τους νεκρούς. Εγώ βέβαια εδώ σημαδεύτηκα και εδώ θα καρφωθώ, αλλά δε θ' αφήσω να το καταλάβει κανείς και πιστεύω πως εσύ θα κρατήσεις το μυστικό που σου εμπιστεύτηκα.
Να το ξέρεις: ό,τι και να δείξει η βαλλιστική που θα γίνει, όπως πάντα, εγώ δε θα το παραδεχτώ δημόσια πως του την άναψα και μάλιστα εν βρασμώ, που λένε, ούτε πως τον σημάδεψα κατάστηθα. Εχω τρία παιδιά να μεγαλώσω κι εγώ. Ναι, σαν εκείνο που σκότωσα, θα μου πεις, το ξέρω και τα δικά μου έχουν μόνο εμένα και τη μάνα τους, δεν έχουν σπίτι ιδιόκτητο, δεν έχουν τρία αυτοκίνητα, δεν έχουνε νταντάδες και καθηγητές στο σπίτι. Δε θα έχουν καλά καλά να φάνε άμα εγώ μπω φυλακή.
Ούτε συγγνώμη με παίρνει να ζητήσω, γιατί θα είναι σα να ομολογώ. Αλλωστε, πόσοι απ' όλους αυτούς που κακοποιούν κάθε μέρα τους ανθρώπους - και δεν είναι και λίγοι, κοίταξε στα ρετιρέ της παλιοκοινωνίας μας και θα καταλάβεις τι εννοώ - πόσοι απ' αυτούς ζήτησαν συγνώμη; Οχι, δεν οφείλω κανένα συγγνώμη σε κανέναν, κανέναν από τούτη τη βρωμοκοινωνία που ζούμε, εκτός ναι, εκτός από κείνο το παιδάκι που έστειλα στον άλλο κόσμο, αλλά όπως σου είπα, θα είναι η καταδίκη μου, άλλωστε τι θα άλλαζε αν ζητούσα συγγνώμη; Θα έφερνα πίσω τον πιτσιρικά ή θα μου το αναγνώριζαν σαν ελαφρυντικό;
Εμένα η μόνη μου ελπίδα τώρα είναι οι εγγυήσεις που μας έχουν δώσει από τότε που μπήκαμε στο Σώμα, πως ό,τι κι αν κάνουμε θα το κουκουλώσουν, αρκεί να πειθαρχούμε στις διαταγές των ανωτέρων.
Και μου το 'χουν υποσχεθεί πως κι εγώ θα πέσω στα μαλακά.
Τόσα χρόνια κάνω τον μαλάκα, μου το χρωστάνε.
Κυρίως φοβούνται, μην ανοίξω εγώ και άλλοι πολλοί το στόμα μας.
Γι' αυτό θα μου το κλείσουν απαλά και κομψά. Κρατώντας, μέχρι να περάσει η μπόρα μου, το στόμα των παιδιών μου γεμάτο. Που με τη σειρά τους, μεγαλώνοντας, θα βαδίσουν στα χνάρια μου, τη λαμπρή «σταδιοδρομία» μου.
Γιατί άλλη επιλογή δεν έχουν.
Οπως κι εσύ και τόσοι άλλοι που νομίζουν πως ποτέ δε θα τους αγγίξει η κακιά η ώρα.
Ολοι στο ίδιο καζάνι κλωθογυρνάμε βλαστημώντας την τύχη μας που δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε.
Για την αντιγραφή,
Α. Σ. Α.
Δυστυχώς όσα γράφει ο Ριζοσπάστης θα είναι η υπερασπιστική γραμμή του Κούγια σύντροφοι.Ο δρόμος προς την επανάσταση δεν περνάει μέσα από την συμμαχία με τους νοικοκυραίους.Ελπίζω να βρεθούν σύντροφοι στο ΚΚΕ που θα καταλάβουν πόσο μεγάλο λάθος είναι να ταυτίζεσαι με τους απόγονους των ταγματασφαλίτων γαι να χαιδέψεις τα συντηρητικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας.
Δημοσίευση σχολίου