ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΕΡΓΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Με αφορμή τη θρασύδειλη δολοφονική επίθεση που δέχτηκε η συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα
Απέναντι στην ωμή και απροκάλυπτη βία που δέχονται οι εργατικοί αγώνες από τους κρατικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς αλλά και απέναντι στη συγκεκαλυμμένη, ύπουλη δραστηριότητα των εργοδοτικών-απεργοσπαστικών-μαφιόζικων πρακτικών, τα Συνδικάτα που ελέγχονται από τα Εργατικά Κέντρα της χώρας, μεταξύ αυτών και το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης, το μόνο που έχουν να ψελλίσουν είναι ότι «προσπαθούν με δημοκρατικό τρόπο και μέσα να πετύχουν την πλήρη κοινωνική και οικονομική ισοτιμία των μελών τους , αλλά και των υπολοίπων εργαζομένων», όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στο καταστατικό λειτουργίας τους.
Στο ίδιο καταστατικό προστίθεται ότι «τα Ελληνικά Εργατικά Κέντρα συστήθηκαν για να ενώσουν τις τοπικές οργανώσεις των εργαζομένων, με σκοπό την προστασία των οικονομικών, επαγγελματικών και κοινωνικών συμφερόντων των μελών τους. Με βάση αυτά τα επαγγελματικά και κοινωνικά συμφέροντα, τα στελέχη των Εργατικών Κέντρων αγωνίζονται για καλύτερες αμοιβές και συνθήκες ζωής και εργασίας». Πουθενά δεν υπάρχει καμία αναφορά για την ανατροπή και κατάργηση των γενεσιουργών αιτιών της ανισότητας και της μιζέριας των εργαζομένων και των δομών της ιεραρχικής κοινωνίας. Ο προσανατολισμός τους είναι καθαρά συγκυριακός για την «καλυτέρευση» των όρων της εκμετάλλευσης και υπό αυτή την έννοια το λεγόμενο «οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα» και κυρίως οι εργατοπατέρες είναι οι βασικοί συνένοχοι για τη διαιώνιση της ανελευθερίας και της καθυπόταξης του εργατικού/συνδικαλιστικού κινήματος σε μια λογική διευθέτησης και μερικών διεκδικήσεων, άνευρων, ανώφελων και βλαπτικών, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος: Η θέση των εργαζομένων όχι μόνο δε βελτιώνεται, αλλά πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Ανασφάλεια, ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, «ενοικιάσεις» εργαζομένων, καμία ουσιαστική αντίδραση απέναντι στα εργοδοτικά-κρατικά-κεφαλαιοκρατικά εγκλήματα, που τα αφεντικά ονομάζουν «εργατικά ατυχήματα».
Από την άλλη, το πολυδιασπασμένο ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα αδυνατεί και δεν θέλει να συγκρουστεί με κυβερνήσεις και πελατειακούς κομματικούς μηχανισμούς που αλληλοσυμπληρώνονται στον… «αγώνα» κατάκτησης και διαιώνισης της εξουσίας. Εξάλλου, οι μεγαλοσυνδικαλιστές, στις περισσότερες περιπτώσεις, μετά από μια «επιτυχημένη» συνδικαλιστική πορεία, είναι αυτοί που θα είναι οι αυριανοί υπουργοί και σύμβουλοι του κράτους και του κεφαλαίου.
Η ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, τα Εργατικά Κέντρα της χώρας, αποτελούν πλέον αναπόσπαστο κομμάτι του καθεστώτος και σε αυτές τις συνθήκες, τα απλά μέλη και οι εργαζόμενοι-μέλη των σωματείων οφείλουν και πρέπει να γυρίσουν την πλάτη στην καθοδήγηση των «ηγετών» τους και να επιλέξουν το δρόμο των ανεξάρτητων, εργατικών, συνδικαλιστικών αγώνων για τη δημιουργία ενός αυτόνομου πόλου αυτοδιευθυνόμενης πάλης, πέρα κι έξω από κόμματα και μηχανισμούς.
Το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης είναι το δεύτερο σε μέγεθος Εργατικό Κέντρο της Ελλάδας. Στη δύναμη του ανήκουν 275 πρωτοβάθμια σωματεία εργαζομένων στο Νομό Θεσσαλονίκης της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας . Το ΕΚΘ εκπροσωπεί περίπου 350.000 εργαζόμενους από τους οποίους οι 300.000 εργάζονται στο ευρύτερο πολεοδομικό συγκρότημα της πόλης της Θεσσαλονίκης. Πότε είδε κάποιος έστω 100.000 εργαζόμενους να κατεβαίνουν στους δρόμους; Ποτέ! Και γιατί; Είναι απλό: οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν καταλάβει ότι τους κοροϊδεύουν και ότι το παιχνίδι είναι στημένο.
Αν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και απεγκλωβιστούν από τη λογική της αντιπροσώπευσής τους, τότε θα αποκτήσουν εμπιστοσύνη και στον εαυτό τους. Τότε και μόνο θα είναι αύριο χιλιάδες στους δρόμους στην επόμενη απεργία.
ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΡΑΜΠΟΥΚΟΙ ΤΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΟΥΝ!
Αντίσταση - Αυτοοργάνωση - Ακηδεμόνευτοι Αγώνες - Κοινωνική Αυτοάμυνα
ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΑ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΚΟΥΝΕΒΑ
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, γραμματέας του Παναττικού Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων, δέχθηκε το βράδυ της Δευτέρας 22 Δεκεμβρίου επίθεση με βιτριόλι. Η επίθεση έγινε τα μεσάνυχτα από αγνώστους, που περίμεναν την Κούνεβα έξω από το σπίτι της στα Άνω Πετράλωνα την ώρα που επέστρεφε από τη δουλειά της.
Το σωματείο της θεωρείται το πιο δυναμικό του κλάδου των «επισφαλώς εργαζόμενων», όπως αποκαλούνται κατ’ ευφημισμόν οι άνθρωποι που οι περισσότεροι δουλεύουν κάτω από συνθήκες απάνθρωπης εκμετάλλευσης. Οι συνάδελφοί της καταγγέλλουν ότι η επίθεση προέρχεται από κύκλους της εργοδοσίας, η οποία τρομοκρατούσε όλες τις εργαζόμενες, και ειδικότερα την Κούνεβα επειδή είναι βουλγαρικής καταγωγής και συνεπώς πιο ευάλωτη. Έχει χάσει το ένα της μάτι και νοσηλεύεται στον “Ευαγγελισμό” με σοβαρά προβλήματα στην όραση και το αναπνευστικό.
Η εργολαβική εταιρία στην οποία δούλευε η 44χρονη καθαρίστρια είχε δύο μεγάλους κρατικούς πελάτες, τον ΗΣΑΠ και την Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων (ΕΒΟ).Οι καταγγελίες του σωματείου προς τις κρατικές αυτές εταιρίες για τη βαριά εκμετάλλευση των εργαζομένων και την καταπάτηση εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων έπεφταν στο κενό. Σύμφωνα με τους συνδικαλιστές του Σωματείου, η τρομοκρατία της επιχείρησης ήταν συνεχής. Όποια γυναίκα τολμούσε να ζητήσει το σεβασμό των δικαιωμάτων της απολυόταν. Το σωματείο έκανε διαρκείς παραστάσεις στην επιθεώρηση εργασίας, το υπουργείο Εργασίας αλλά και τη ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο, αλλά κανείς αρμόδιος φορέας δεν προσπάθησε να ελέγξει την εταιρεία. Αντίθετα, η αντιπρόεδρος του Σωματείου Β. Τσούνη, κάνει λόγο για επανειλημμένες τηλεφωνικές απειλές και στην ίδια αλλά και σε άλλες συναδέλφους της.
Η Κωνσταντίνα είναι μία από τις εκατοντάδες μετανάστριες εργάτριες που εργάζεται χρόνια σαν καθαρίστρια σε καθεστώς υπενοικίασης. Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είχε έρθει σε κόντρα με ην εργοδοσία «ΟΙΚΟΜΕΤ» διεκδικώντας ολόκληρο το δώρο των Χριστουγέννων γι’ αυτήν και τις συναδέλφισσές της και καταγγέλλοντας τις παρανομίες στη μισθοδοσία. Έχει προηγηθεί η εκδικητική απόλυση της μητέρας της από την ίδια εταιρεία, δυσμενής μετάθεση της ίδιας στο Μαρούσι ενώ εκκρεμεί τριμερής συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας στις 5/1/09 ύστερα από καταγγελία της. Πράγματα καθόλου άγνωστα στο χώρο των εταιρειών καθαριότητας και υπενοικίασης εργαζομένων. Ίσα - ίσα.
Οι καθυστερημένες συμβάσεις, τα κλεμμένα μεροκάματα, οι κλεμμένες υπερωρίες, η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά που υπογράφουν οι εργαζόμενοι και σ’ αυτά που πραγματικά παίρνουν, η επιλογή σχεδόν αποκλειστικά μεταναστριών και μεταναστών με πράσινη κάρτα ώστε να βρίσκονται σε καθεστώς ομηρίας, η μη καταβολή εισφορών στο ΙΚΑ, πάντα με την κάλυψη του δημοσίου και των μιζαδόρων στελεχών του, που γνωρίζουν, υποθάλπουν και ενισχύουν τις μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας, συνθέτουν τον κανόνα στους εργολάβους καθαριότητας. Οι εργαζόμενοι δουλεύουν 6 ώρες και πληρώνονται για 4,5 (μισθός και ένσημα) για να μην ξεπερνούν τις 30 ώρες ώστε να γλιτώνει το αφεντικό την ένταξή τους στα βαρέα. Τρομοκρατούνται, μετατίθενται δυσμενώς, απολύονται και εκβιάζονται με οικειοθελή αποχώρηση (εργαζόμενη απειλήθηκε από την εργοδοσία, κρατούμενη για 4 ώρες σε χώρο της εταιρείας μέχρι να υπογράψει την παραίτησή της). Το αφεντικό στήνει εργοδοτικό σωματείο για να χειραγωγήσει τους εργαζόμενους ενώ απολύει και προσλαμβάνει κατά βούληση μη αφήνοντας κανένα περιθώριο εργασιακής επικοινωνίας και συλλογικής δράσης.
Η επίθεση με βιτριόλι στην συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι μια δολοφονική επίθεση που στρέφεται ενάντια σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε συνδικαλιστή, σε κάθε αντιστεκόμενο, σε όλη την κοινωνία. Όπως η σφαίρα του μπάτσου που σκότωσε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο καρφώθηκε μέσα στις καρδιές όλων μας, έτσι και η επίθεση με βιτριόλι έχει πέσει επάνω στη φλόγα της οργής μας. Στην οργή του εξεγερμένου Δεκέμβρη που εκφράστηκε μέσα από συγκρούσεις με τις δυνάμεις καταστολής, με μαζικές καθημερινές διαδηλώσεις σε όλη την χώρα, με εκατοντάδες καταλήψεις μαθητών και φοιτητών, με αγωνιστικές συνελεύσεις σε κατειλημμένες σχολές και δημόσια κτήρια, με κατειλημμένα δημαρχεία και λαϊκές συνελεύσεις σε γειτονιές, με κινήσεις αλληλεγγύης προς όλους τους διωκόμενους της εξέγερσης… η οργή του εξεγερμένου Δεκέμβρη που δείχνει να εξελίσσεται σε ένα ακηδεμόνευτο αυτόνομο κίνημα για την κοινωνική χειραφέτηση από την εξουσία και τους θεσμούς διαμεσολάβησης.
Η δολοφονική επίθεση στη συνδικαλίστρια αγωνίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι η απάντηση του κράτους και των τραμπούκων του σε αυτό το κίνημα οργής και χειραφέτησης. Μέσα σε αυτό το Δεκέμβρη το κράτος έχει δείξει ξεκάθαρα ποιο είναι το πρόσωπό του. Αυτό του δολοφόνου. Το έδειξε με την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, με τους πυροβολισμούς των ζητάδων την ημέρα της κηδείας του, τον χημικό πόλεμο των ΜΑΤ σε διαδηλωτές, τον τραυματισμό μαθητή στο Περιστέρι από άγνωστο (;) δολοφόνο, τις ατιμώρητες ζαρντινιέρες, τις δεκάδες ανεξιχνίαστες δολοφονίες μεταναστών, και τώρα την επίθεση στην Κωνσταντίνα.
Τα ίδια τα γεγονότα δεν αφήνουν περιθώρια για υπεκφυγές και δικαιολογίες όταν οι ένστολοι του κράτους πυροβολούν στο ψαχνό, όταν οι τραμπούκοι των αφεντικών παραμονεύουν στις γωνίες. Έχουμε πόλεμο. Σε αυτόν τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο δεν υπάρχει περιθώριο ουδετερότητας. Τα ίδια τα γεγονότα δεν μας αφήνουν να είμαστε αδρανείς. Γιατί τώρα όσο ποτέ άλλοτε η σιωπή είναι συνενοχή, είναι υποταγή. Τα κροκοδείλια δάκρυα των θεσμικών συνδικαλιστικών οργάνων της ΓΣΣΕ, της ΑΔΕΔΥ, του εργατικού κέντρου για την Κωνσταντίνα, δεν ξεγελούν κανένα. Οι κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές και οι πουλημένοι εργατοπατέρες είναι ηθικοί συνεργοί της δολοφονικής επίθεσης στην Κωνσταντίνα. Με τις δικές τους πλάτες εδραιώθηκε το καθεστώς ενοικίασης εργαζομένων και δουλεμπορίας μεταναστών. Πότε κήρυξαν μια τυπική έστω απεργία για τα κλεμμένα μεροκάματα και υπερωρίες των ενοικιαζόμενων εργαζόμενων; Πότε κήρυξαν μια τυπική έστω απεργία ενάντια στις σύγχρονες εταιρείες δουλεμπορίου που προσλαμβάνουν κυρίως μετανάστριες ώστε να βρίσκονται διαρκώς σε καθεστώς ομηρίας; Πότε κήρυξαν μια τυπική έστω απεργία για τις καταγγελίες του Σωματείου Καθαριστριών και Οικιακών Εργαζομένων;
Ενάντια σε αυτό το μεσαίωνα αγωνιζόταν η Κωνσταντίνα και για αυτή της την γνήσια συνδικαλιστική δράση δέχτηκε την επίθεση.
Καταλαμβάνουμε σήμερα το εργατικό κέντρο Θεσσαλονίκης για να αντισταθούμε στην κρατική καταστολή των δολοφονιών και της τρομοκράτησης των εργαζομένων. Καταλαμβάνουμε το εργατικό κέντρο εμποδίζοντας τη λειτουργία της διοίκησής του, όχι όμως και των πρωτοβάθμιων σωματείων των εργαζομένων, τους οποίους καλούμε να αγωνιστούν μαζί μας.
Καταλαμβάνουμε το εργατικό κέντρο γιατί έτσι κι αλλιώς εδώ και χρόνια οι έμμισθοι από το κράτος συνδικαλιστές έχουν πάψει να έχουν την εμπιστοσύνη των εργαζομένων ως προς το ρόλο που υποτίθεται θα έπρεπε να υπηρετούν. Αντί να αγωνίζονται για την χειραφέτηση των εργαζομένων, κατευνάζουν-εξαπατούν την κοινωνία και υπηρετούν την τάξη του καθεστώτος που τους έχει προσλάβει.
Καλούμε όλους και όλες, μαθητές, φοιτητές, πολίτες, εργαζομένους να συμμετάσχουν στην κατάληψη του εργατικού κέντρου Θεσσαλονίκης με σκοπό να γίνει ένα απελευθερωμένο από την εξουσία κέντρο δράσης και αλληλεγγύης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα αλλά και στους διωκόμενους του εξεγερμένου Δεκέμβρη.
Δεν είμαστε ενάντια στον οργανωμένο σε σωματεία εργαζόμενο λαό, όπως θα βιαστούν οι πληρωμένοι από το κράτος εργατοπατέρες να σας πουν. Αντίθετα ζητάμε από κάθε σωματείο-συνδικάτο, από κάθε εργαζόμενο να αποτινάξει τη χειραγώγηση της εξουσίας και να συμμετάσχει μαζί μας στον κοινό αγώνα.
Τα εργασιακά δικαιώματα βρίσκονται σε πολύ δύσκολη καμπή. Οι όλο και αυξανόμενες απαιτήσεις των εργοδοτών για ελαστικότερα ωράρια και φθηνότερα μεροκάματα βρίσκουν περισσότερο από ποτέ κατανόηση και υποστήριξη από τους νομοθετικούς μηχανισμούς του κράτους. Σε όλο τον κόσμο η επιδίωξη των μεγάλων εταιρειών είναι η ελαχιστοποίηση του κόστους παραγωγής. Εφαρμόζοντας αυτή την πρακτική συνεργάστηκαν ανοικτά με κράτη και κυβερνήσεις και κατάφεραν να ελαχιστοποιήσουν τους δασμούς που κάθε χώρα βάζει στα εμπορεύματα που εισάγονται και εξάγονται από αυτήν αλλά και σ’ αυτά που διακινούνται από τα σύνορά της για αλλού. Αυτό άνοιξε το δρόμο σε μια πρωτοφανή αποκέντρωση της παραγωγής. Κάθε εταιρεία που έχει την έδρα της σε ένα δυτικό κράτος έχει πλέον τη δυνατότητα να επιλέγει να έχει το εργοστάσιό της και τις υπηρεσίες της σ’ ένα άλλο όπου τα μεροκάματα είναι πολύ χαμηλότερα. Το αποτέλεσμα είναι οι εργαζόμενοι των δυτικών χωρών να μένουν άνεργοι και οι εργαζόμενοι των φτωχών χωρών να πληρώνονται με ψίχουλα. Αυτή η κατάσταση, που ονομάστηκε παγκοσμιοποίηση, έχει δημιουργήσει ένα ζοφερό παρόν στις ζωές όλων των εργαζομένων σ’ όλον τον κόσμο.
Το άλλο μισό αυτής της κατάστασης είναι οι κάτοικοι των φτωχών χωρών που, προσπαθώντας να καλυτερέψουν τη ζωή τους, αναγκάζονται να μεταναστεύουν στις πιο αναπτυγμένες χώρες. Εκεί δουλεύουν κάτω απ’ τις χειρότερες συνθήκες, κάνοντας τις χειρότερες δουλειές και πληρώνονται με τους μικρότερους μισθούς. Πολλές φορές μην έχοντας τη δυνατότητα να φύγουν από τη χώρα τους αναγκάζονται να πληρώνουν μεγάλα ποσά σε δουλέμπορους και τελικά, άλλες φορές ημιπαράνομα και άλλες παράνομα με κίνδυνο της ζωής τους, διακινούνται σαν σφάγια στις αγορές εργασίας της Ευρώπης.
Αυτή η τεράστια επιχείρηση διακίνησης δούλων αποκομίζει τεράστια κέρδη και όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι την πολεμούν, στην πραγματικότητα τα δυτικά κράτη την στηρίζουν, γιατί έχουν συμφέρον απ’ αυτήν.
Τα φθηνά εργατικά χέρια και μυαλά με μηδαμινές αξιώσεις σε ασφάλιση και ασφαλείς συνθήκες δουλειάς είναι αυτά που μεγιστοποιούν τα κέρδη των εταιρειών της Ευρώπης. Για παράδειγμα, με αυτόν τον τρόπο κατάφερε η Αθήνα να διεξάγει τους ολυμπιακούς αγώνες, ένα τεράστιο κάτεργο με δεκάδες νεκρούς ( 13 νεκροί στα ολυμπιακά εργοτάξια, 65 νεκροί σ’ όλα τα έργα στήριξης και εκατοντάδες τραυματίες). Η κατάσταση αυτή πρέπει να καταλάβουμε πως είναι οργανωμένη με βάση το κοινό συμφέρον που έχουν οι εργοδότες και πως αυτή η κατάσταση συνεχίζεται και εντείνεται από τα κράτη αντιστρόφως ανάλογα με την παρακμή των εργατικών φορέων που έχουν πάψει εδώ και καιρό να αντιπροσωπεύουν πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων. Η ΓΣΕΕ και τα Εργατικά Κέντρα έχουν εκπέσει σε οργανισμούς διαμεσολάβησης της εργοδοσίας με τους εργαζόμενους και έχουν προδώσει τη ριζοσπαστική και αγωνιστική εργατική ιστορία. Τα ηγετικά στελέχη τους έχουν μετατραπεί σε δημόσιους υπαλλήλους παραρτήματος του υπουργείου εργασίας. Καταχρώνται όλα όσα οι εργατικοί αγώνες κέρδισαν προς όφελός τους. Μετέτρεψαν τις συνδικαλιστικές τους υποχρεώσεις σε ιδιωτικά και ιδιοτελή προνόμια.
Το συμφέρον όλων μας στη δουλεία και στη ζωή είναι κοινό και είναι κοινό για όλους και όλες τις εργαζόμενες, ελληνίδες και μετανάστριες. Πρέπει ντόπιοι και μετανάστες, εργαζόμενοι και εργαζόμενες να βρούμε την ίδια φωνή και να διεξάγουμε κοινό αγώνα που να διεκδικεί δικαιοσύνη και ίση μεταχείριση, ίσα δικαιώματα στη δουλεία και τη ζωή.
Η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι μία από εμάς. Ο αγώνας της για ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ είναι και ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΑΓΩΝΑΣ.
Κατάργηση των εταιρειών υπενοικίασης, που είναι οι στυλοβάτες της μαύρης εργασίας, και των νόμων που τις στηρίζουν, εξίσωση μισθών για μετανάστες και ντόπιες/ους εργαζόμενες/ους.
Να συμπεριλάβουμε στους αγώνες τις μετανάστριες και τους μετανάστες για να απευθύνονται στην πλειοψηφία της κοινωνίας, για να γίνουν αγώνες συνολικοί, αντιρατσιστικοί, διαφυλετικοί, αγώνες για κοινωνική δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια.
Απαιτούμε
α) Την πλήρη εξιχνίαση της δολοφονικής επίθεσης στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα. Να βρεθούν οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί, και να λογοδοτήσουν.
β) Να βγουν στο φως και να δημοσιοποιηθούν όλα τα στοιχεία και οι εργασιακές συνθήκες της ΟΙΚΟΜΕΤ. Να δικαιωθεί ο αγώνας και τα αιτήματα του σωματείου εργαζομένων καθαριστριών στην ΟΙΚΟΜΕΤ.
γ) Να αναλάβει τις ευθύνες της η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο. Να καλεστεί Γενική Απεργία σε συμπαράσταση στην Κούνεβα και στους διωκόμενους του εξεγερμένου Δεκέμβρη την ημέρα του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στις 9 Γενάρη 2009.
Κατάληψη Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
Αλληλέγγυοι/ες στη συνδικαλίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα
ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΣΤΙΣ 8:30 μμ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΝΙΣΧΥΣΗΣ
5012 019021 277 Τράπεζα Πειραιώς
DECHEVA ELENA KUNEVA KOSTADINKA NIKOLOVA